ولیک ( زالزالک وحشی )
معمولاً «ولیک ( زالزالک وحشی )» در مناطق جنگلی ایران به خصوص در شمال به وفور وجود دارد ، و بسته به رنگ میوه «سرخ ولیک» و «سیاه ولیک» نامیده میشود. ولی نام محلی آن در هر یک از مناطق کشور متفاوت است از جمله در لاهیجان «کُمار»، در رامسر و شهسوار «کِجیل»، در دیلمان و رودسر «مارِخْ»، در گرگان و بعضی نقاط بختیاری «ولک، بلک و ولیک»، در شهسوار «کُتْ کُتی»، در اطراف تهران و همدان و اصفهان «گوچ»، در خلخال و آذربایجان «گیچ ـ یِمیشان»، در باختران و همدان و پشتکوه «گِویچ»، در سردشت «گیویژ، گوژ و گویشک»، در فارس «کیالک» و در ارسباران «آتگُتی» نامیده میشود.
به گونههایی که دارای میوة سیاه هستند، در آستارا و گرگان رود «قره گیله»، در شفارود «سیاهلله» در اطراف رشت «سیاه کوتی و سیاه کوتیل»، در طالش «مونبرو»، در شهسوار «سیاه کوت کوتی»، در درة کتول «سیاه ولیک»، در نواحی ترک زبان منجیل، رامیان، قزوین و خراسان «یمیشان» گفته میشود. به گونههایی که دارای میوة سرخ رنگ هستند، در نور «شالولیک»، در کتول «سرخ ولیک»، در گرگان رود «کمبر»، در شفارود «سرالالا»، در اطراف رشت «سگکامپوره»، در شهسوار «ولیک» و در سردشت «گوژسوره» گفته میشود.
ولیک ( زالزالک وحشی ) در کتابهای طب سنتی «خفچه» و «زعرورالادویه» و در بعضی کتابها هم «تفاحبری» نام برده شده است. به انگلیسی Maytree، Thornapple tree ، White thorn و Haw thorn گفته میشود. درختچهای است از خانوادة Rosaceae از جنس Crataegus.
ترکیبات شیمیایی :
از نظر ترکیبات شیمیایی طبق گزارش علمی که در (G.I.M.P) آمده است در گونة Crataegus Oxyacantha مواد زیر مشخص شده است: اکسالیک اسید و در ساقهها و جستهای جوان و سبز ولیک ( زالزالک وحشی ) HCN گلوکوزید و مادة عامل تلخ به نام کراتگین که مشابه اسکولین است. عصارة شاخههای جوان ولیک ( زالزالک وحشی )، عمل فلجکننده روی مرکز تنفسی دارد و در مورد قلب پستانداران اثر سمی دارد. میوة تازة ولیک ( زالزالک وحشی )، دارای سیتریک اسید و تارتاریک اسید و کراتگوس اسید، پکتین، روغن چرب، قندهای گلوکوز و فروکتوز است.
در هستة آن، مادة آمیگدالین و امولسین وجود دارد. در گلهای آن در حدود 157/0 درصد اسانس و همچنین تریمتیل آمین، کوئرسیترین و کوئرسیتین یافت میشود.
در گزارش دیگری آمده است که مادة عامل ولیک ( زالزالک وحشی ) در گونة C.oxyacantha مادة کراتگوس لاکتون است که مفتح قلبی است؛ یعنی موجب باز شدن و گشاد شدن رگهای کورونر قلب میشود. بنابراین داروی قلبی است. در برگهای آن بیشتر از میوة آن مادة فلاونوئید مشخص شده است.
خواص ـ کاربرد :
در چین، عصارهای از گرد ریشة خشک شدة گونة C. monogynus تهیه میکنند که دارای خاصیت مفتح و بازکنندة شریانهای قلب است.
در کره، گونة C.Pinnatifidus میوه ولیک ( زالزالک وحشی ) برای رفع ناراحتیهای گوارشی و اسهال به کار میرود.
در چین مردم معمولاً ولیک ( زالزالک وحشی ) را در سطح گستردهای به عنوان میوه میخورند، بنابراین نمیتواند اثر فیزیولوژیکی شدید نامناسبی برای سیستم بدن داشته باشد.
به طور کلی خواص میوة ولیک ( زالزالک وحشی ) را ضد کمی ویتامین C، ملین، مقوی معده، مفتح و بازکنندة گرفتگیها و محرک میدانند. زغال میوة ولیک ( زالزالک وحشی ) (میوه را میسوزانند که زغال شود) یک زغال گیاهی بسیار مفید است و برای معالجة سوءهاضمه و به خصوص برای بند آوردن اسهال خیلی نافع است.
در هندوستان عصارة آبی میوة ولیک ( زالزالک وحشی ) را به عنوان مقوی برای تقویت قلب میخورند و برای معالجة بیماریهای ارگانیک و فونکشنال قلب نظیر دیس پنوئا (تنگی نفس که ناشی از ضایعات قلبی باشد) و هایپرتروفی (بزرگ شدن قلب)و ضعف قلب تجویز میشود.
حکمای طب سنتی ایران، ولیک ( زالزالک وحشی ) را از نظر طبیعت سرد و خشک میدانند و از پوست درخت به عنوان تببر استفاده میکنند. به طور کلی، دم کردة گلهای ولیک ( زالزالک وحشی ) و یا گرد گل خشک شدة آن به مقدار پنج تا هشت گرم در روز برای ضعف قلب، آنژین، ورم آئورت، اختلالات عصبی از جمله نگرانی، بیخوابی، سرگیجه، احساس صدا در گوش و نظایر آن مفید است.
در فرانسه یک قاشق سوپخوری گل ولیک ( زالزالک وحشی ) را در یک فنجان آب جوش دم میکنند، و تا سه فنجان از آن را در روز به عنوان ضد اسپاسم، رفعکنندة بیخوابی و ناراحتیهای دوران یائسگی میخورند.