هر کُجه از مازرون بَوین چه گوهریه

وِنِ دِله  اَمِه  شهر  بهشت  دیگریه

بِه هر کُجه برِسی یا که طِلا بَچینی

همه اشاره کاننِه  بوین وِه سارَویه

تِه هرکُجه دَوُوشی یا چِلچلا بَوُوشی

بازِم گانی که اونجه مِکانِ آخریه

دِلِم هوایی بَیه خوانِه بوره به صحرا

داد بَزنِه که اینجِه بَوین چِه دلبَریه

هرکجه ره بَوینی در چهار فصل این شهر

تی تی به ناز  روی ونوشه ،گل پریه

اگه  یه روز بَووشی از این شِلوغی خسته

بدون خدا تِه دل ره اونجه دخیل دَوسته

مِه دل بَهیِه ابری خوانه وارش بباره

مِه دیم سر خوانه باز مِسکن دِرو بکاره

مه چِشِ اوه چه شوره هِوای من پِر از دود

مگه وونه  با این اوه مه دار تی تی بیاره

دلم خوانِه بورم دِه  بورِم  به دشت وجنگل

داد بزنِم خدایا  بوین مه دل نِخواره

اگر خوانی ازخدا  جِوانیِ  دِباره

یه وقتی بور تِه اونجه که اول بهاره

از صاحبی تابرگه دودانگه وچهاردانگه

بوین هوا چه مشته زمین ونوشه زاره 

آی آدِما بدونید مِه چِشِ سُو ساریه

در این سرای غمبار مِه آبرو ساریه

(صبای ساروی)